باورم نمیشه آخر هفته ، همه چیز شروع میشه ...
همین آخر هفته ، روز جمعه ، شروع مرحله ی جدیدی از زندگی من....
مرحله ای که فقط و فقط با توکل به خدا شروع میکنم ...
مثل مراحل قبلی زندگیم تنهام ، بهش عادت کردم ، خواسته خداس ، خود کفااا بودن ِ مطلق من ....
مرحله ی جدید ، با دنیای جدید و دور از نزدیکانم، به تنهایی در پایتخت درن دشت :|
گاهی خدا میاد در گوشت نجوا میکنه که فلان کار نکن ، زیاد به نفعت نیست ...
درست موقعهایی که احساس میکنی سر دوراهی موندی ، بنده هاش میفرسته ، هزار یک واسطه برات ردیف میکنه ، ولی عمرا تو اگر بفهمی... اون موقع ها کاسه ی چکنم چکنم دستمون گرفتیم و هی ناله میکنیم که آهاااای سر دوراهی گیر کردیم ، ال بل ....
بعد انتخاب میکنیم ، انتخابی که در نظر خودمون خیلی توپ و در نظر عالمان بالااا ،خل بودن بشریتُ نشون میده !!
خدا وقتی میبینه بندش تا این حد خنگِ و راه دیگه ای انتخاب کرده ، اون وقت که با چک و لقد حالیت میکنه، اون لحظهایی که به خاطر انتخابت خرد میشی ، له میشی ، چوب میخوری و میفهمی که باید تغیر مسیر بدی ، اون لحظهایی که اصلا خود خودت راهتوو میگیری که مسیر دیگه ای شروع کنی ...
تو این شرایط هم سرمون بالا میگیریم ،عین آدم های طلبکار میگیم:
-چراااا من ؟
-چیکارته با من ؟
- من دارم زندگیم میگنم ، دارم راهمووو میرم ، هیشکی دیگه نبود این بلا سرش بیاد راست راست من ؟؟؟؟
خلاصه حااالااا غرر بزن کی غرر نزن ...
خداااا واقعا چی میکشه از دست بنده هایی چون ماااا !!! فقط غر غر غر !!!
اگر باور کنیم حمکتشُ ، اگر باور کنیم داستان خضر و سوارخ کردن کشتی و صبر نداشته ی موسی ، قصه ی زیبای قرآنیشُ ، شاید راحتر کنار بیایم با سنگهایی که گاهی پای روحمون زخمی میکنه ....
من فقط میدونم :
خدااااااااااا خیلی کارش درسته ، حالا هی بشینیم نق بزنیم !!!
"دوست ، دوست علی ، این خونه چقه قشنگ ، همش شربت قند ، الهی علی درش نبنده، الله کریم ، 10نفریم ، میدی یا بریم "
یه مراسم دوست داشتنی توی شهر ماهست ،که تقریا شبیه مراسم holloween night ، که بچه ها میرن در خونه ی ملت ومیگن trick or treat و صابخونه بهشون شکلات میده...
وقتی هنوز یه دختر بچه بودم ، دوستام می اومدن دنبالم که با هم بریم به اصطلاح "دوست دوست علی " ، مادر اینا شدیدا مخالف بودن ، هروقت میگفتم ، با دوسم میخوام برم ، میگفتن بچه میخوای بری گدایی، خلاصه به یک کلمات و عباراتی میکوبیدن تو سرم که همچنان به دید گدایی و همچنین با حسرت به این مراسم خاص نگاه میکنم !!
با این اوصاف شب 27 ام ماه مبارک رمضون برای پسر بچه هایی که واسه خوش گذورنی و دور همی هم که شده پابند این مراسم خاصن و با وجودشون که هر نسل جایگزین نسل بعد میشه، این مراسم به حول قوه ی خودش پایبند باقی مانده و براشون تداعی کننده ی خاطرات بچگی خوش نسل به نسل منتقل خواهد شد ... !!
رفیق اونیکه باهات هم دل ...
خواسته های ته دلتونم یکی ِ....
رفیق اونیکه که دردش با تو یکی باشه ، اون وقت که پیشنهاد بدی رو هوا میقاپه میگه: پااااایتم آبجی ....
رفیق اونیکه تو امر خیر هلت بده رو به جلووو ....
رفیق اونیکه بگههه ، غریبه راه نده ،خودمون از پسش بر میایم ، توکل به خدا ....
خلاصه بگم که 4 نفریم ،الله کریم ،گروه تشکیل دادیم، پشت به پشت هم ، اول با یه بسم الله بعد با یه یا علی،باقیشم سپردیم به اوس کریم :)
یه دوره ای از زندگیمُ تفسیر قران میخوندم ،به آخرای این دوره که رسیده بودم متوجه شدم که ناخداگاه عادت کردم که وقتی به آیه ی جدید میرسم ، کل صفحه را بالا پایین کنم تا به نقل تفسیر از یه شخص خاص برسم ، شخصی که اسمش 3حرف بیش نیست ولی سخنانش دنیا دنیا حرف دارد ...
بعد از آن دوره ، آن شخص خاص برای من بزرگمردی ناشناخته تا الان باقی مانده است
هر جا اسمش را ببینم به سمت آن یورش میبرم تا ببینم در آن سالهای دور چه گفته است و چگونه است که پختگی حرفاهایش جوانی چون من را در این دوره از زمان تحت تاثیر قرار میدهد ...
و من همچنان این شخص را نمیشناسم ، همچنان با شخصیت او درگیرم ، ولی برای به آن حدی احترام دارد که حتی دیگر او را به اسم کوچک خطاب نخواهم کرد ، برای من او بزرگ مردیس ناشناخته ...
من این روزها دلم میتپد برای شهری به اسم نجف ، شهری که او برای همیشه در آنجا به آرامش رسید ...
15 تا شاگرد قد و نیم قد دارم که در نظرم بهترین شاگردایی هستن که میتونستم تو اولین تجربه ی مربیگریم داشته باشم ....
بچه های قد و نیم قدی که تمام تلاشت بر این که سر کلاس ،تمام تکنیکهاشون ، محکم ، سریع و درست باشه ، ولی دست بر قضا یه کوچولو خنگ بازی در میارن که مجبور میشم گاهی اعصاب نداشته امُ به رخشون بکشم ...
وقتایی که نظم کلاس از دستم در میره ، بدترین لحظات باشگاهی خودم میدونم !!
وقتایی که کلاس با پسرا یکی میشه و از سر صداشون به تنگ میام، مقوله ی بسیار زیبا و جداگانه ای داره!!
به هر حال ، بعد از سال ها باید بگم ، من به تازگی یک نیمچه "مربی " شده ام ....
به درک که کل آرشیو 2ساله ام پرید !!
به درک که تمام خاطرات ثبت شده ی این دو ساله ام مابین 0 و 1 های بیتی گم شد !!!
به درک که مثل سالهای قبل این درد سر لعنتی مانع از روزه شدنم میشه !!!
به درک که این روزها * گشادیم * میاد !!!
به درک که در بهت آینده ی نامعلومم !!
به درک که هرچه به خدا میگم ،محلم نمیزاره !!
به درک که دیشب مثل اشخاصی که سال ها از وطن دور بودن بعد از دیدن نو عروس خانواده از پسرخاله پرسیدم این جور مواقع چی میگن ؟؟؟؟ و بعد کلی فشار به مغز محترمه و دیدن چشم های از حدقه در آمده ی اطرافیان ، گفتم آهان "مبارک باشِ"
به درک که من الان حوصله ندارم !!!
به درک که اولین مطلبم در این وب حال خوشی ندارد !!
به درک که دیگه حوصله ی خوش آمد گویی به خودم ندارم !!
به درک که این نیز چون بگذرد !!
