ایران عزیزم حالش خوب نیست ...
ساختمان قدیمی پلاسکو در آتش فرو میریزد جان جانان آتش نشانانمان را میبلعد و مردم را در بهت حیرت این حادثه ی تلخ فرو میبرد ...
چندی پیش یکی از نخبگان ایرانمان از کهولت سن در میگذرد و همه بر این امر معترفن جای خالی او جبرانی ندارد ...
اختتلاس ها .. فاصله های طبقاتی .. تحریم ها ... گرانی ها ... اوضاع بهم ریخته ی بازارها ..شرایط سخت زندگی مردم ..همه و همه از حال بد ایرانمان بغض زده است..
قلب ایرانمان ضعیف است و او همچنان میتپد ...
رنگی رنگی ِِ.مداد رنگی ...
بازی بازی ..قایم موشک بازی ...
بکش بکش ...نقاشی....
چه تجربه ی باحالیِ اگه با دستِ مخالف باشِ ..
چه حس نوییِِ خرچنگ غورباقه نوشتن !
دکتر لوسیا میگه دستِ مخالفت کودک درونتِ..بزار خوش باشِ ...
دلت برا بچیگیات اگه پر کشیدِ , این کتاب بخون ...
بعدها نوشت:
به درخواست ریحانه جان من باب این کتاب بیشتر توضیح دادم :
سلام بانو ریحانه جان
بزرگ شدم،نیم قد کشیدم و سالهاست پابرهنه تو حیاط ندوییدم ، اینقدر بزرگ شدم که واسه خرید یه بسته مداد رنگی هیچ بهانه ای نداشتم,براای گل بازی هم خجالت میکشیدم ولی ته ته دلم حسرت همه ی اینا به دلم بود که با خوندن این کتاب شهامت انجامشون پیدا کردم ،یه حس باحالی داشت که فکر کنم آخرین بار در ۱۰ ۱۲ سالگی تجربشون کرده بودم ..دکتر لویسا میگه اون درون تو که حسرت همه ی این بهانه ها براش مونده, یه طفل معصومیِ که ندیدش میگیریم و با همه ی بزرگ شدن شخص خودت اون همونجور یه کوچولو باقی موندِ...پیشنهاد داد با دست مخالفم این کوچولوی پر بهانه رو بکشم که کشیدم ... اون گوشه ,بالای کتاب سمت چپ ..یه پسر بچه ی تقس شیطون ِِ زبون دراز ...کتاب بیدار میکنِ واسه برگشت زدن به این کودکی که زندست ...کودکی که خودمونیم و این خود در خود فراموش شده است ...کوچولوی درونی که بی توجه به اعداد شناسنامه هنوز یه بچه باقی مونده و دلش توجه میخواد ..توجه ای که منجر به دوست داشتن خود خودمون, ایجاد لحظه های ناب برای خود خودمون میشه ...
این کتاب فرصتی برام فراهم کرد که به بهانه ی تکنیک دست مخالف به عنوان کودک درون و دست موافق به عنوان والد ، چند دقیقه ای دست خودم بگیرم یه جا بنشونمش و سنگام باهاش وا بکنم ...حاصلش شد چند خطِ خرچنگ غورباقه که کلمه به کلمش پر از حرف بود و حرف..
این کتاب یه جور خوددرمانیِ... یه جور خود دوستیِ... ماحصلشم یه چند نقاشی و یه چند دست نوشته بد خطِ که بی شک به یادگار نگه خواهیم داشت ...
پرحرفی کردم و سرتون به در اوردم ...تشکر از وقتی که گذاشتین
کاش منم یه خواهرمثل خودم داشتم ...
یه خواهری که اینقدر دلسوزم می بود که از درس ُکار ُبارُ زندگیش میذاشت کنار و اولویتش می شد من
یه خواهر که وقتی امتحان داشتم بیشتر از من استرسش میگرفت ... خودش صبح زود بیدار میشد ..صبحانم اماده میکرد ... چاییم میریخت... بیدارم میکرد و از همون ۶ صبح باهام ریاضی کار میکرد تا خود دم امتحان ...
کاش منم یه خواهر دلسوز مثل خودم داشتم که آخرین پناهم میشد .. وقتایی که خرابکاری می کردم و حوصله گوش کردن به نصیحتم این اونم نمی اومد میرفتم سر اون خالی میکردم و او با یه جمله آرومم میکرد یا کلا میشد آخرین پناهم که من آروم باشم ...
کاش یه خواهر دلسوز مثل خودم داشتم که درس خوندن بهم یاد میداد .. ایرادای لغوی ازم میگرفت ... زندگی رو وقتی هیشکی نبود برام روشن کن روشن میکرد ... از تجربه هاش میگفت و ....
کاش منم یه خواهر دلسوز مثل خودم داشتم ... اون وقت کمی بیشتر از الان میخندیدم ...کمی بیشتر از الان خوشحال بودم ... کمی کمتر از الان تنهایی حس میکردم ... کمی کمتر از الان جای خالیش حس میکردم ....
خواهر داشتن چیز خوبی ... بخصوص اگر یه دونه دلسوزش داری ... یه دونه از اوناش که بشینه برات خواهریاش کنِ ... لطفا اگر از این خواهرا دارین رو تخم چشمتون نگه دارین .... نعمتی ان ... اگرم یه خواهر این مدلی ندارین بدونین که منِ نرگس لنگه ندارم :D
پی نوشت : الان فهمیدین من چقدر خواهر ماهی ام یا یه جور دیگه براتون باز کنم !
الان فهمیدین داداش بزرگه امتحان ریاضی داشت و از دیروز دهن ما رو سرویس کرد یا یه جور دیگه تویح بدم !
الان فهمیدین حاجااقا رفسنجانی ام فوت کرد یا نه ... تو پارگراف دو خط سه اشاره کردم ... خیلی نامحسوس ! دقت کن :|
عمرا اگه فکر میکردم مربی بودن اینقدر شیرینِ ...
عمرا اگه به ذهنمم خطور میکرد که شاگردانم میشن جانی جانان من ...
یه وقتایی که از خودمم شاکی ام همین خنگولانم میشن استامینفون کدیینم ...
یه خنده ی تک به تکشون میشه آنتی بیت تک به تک ِغم غصه یِ دلم..
همین ..همین شاگرد خنگولای پر سر صدام که امروز برای پلی کردن یه اهنگ نیم ساعت وقت گذاشتن دست آخرم اهنگ نخوند که نخوند و کاشف به عمل اومد که صدای ضبط قطع کرده بودن .. همینااا؛همین خنگول جانان من ....
دم از مسابقات کشوری میزدن ... طبعشون بالاست .. رد کمربند پاییننُ میخوان گوسفند سر ببرن !
سر کمیته هاشونم که حسابی شیطنت میکنن ...
۴تاشون باهم تو یه کلاسن (فاطمه .. زهرا .. مبینا .. محدثه) ... وسط کاتا زدنشون ؛وقتی یه لحظه روتُ بر میگردونی یه جفتک برا هم میندازن ... انگار عادت کردن به جفتک پرونی ....
هر جلسه که میان یه تخم دو زرده ای کاشتن .. یا دستشون تو گچ یا پاشون ... موقع نرمش فقط باید سخنرانی کنم که اینقدر جانگولک بازی در نیارن تو مدرسه ....این فلان شدهای بدنتون کارش دارین برا یاشگاه !!
با همه ی این اوصاف ..همین خنگول جانان من روح به روحم میکنن ....
انشالله که خداوند سایمُ براشون مستدام گرداند ... آمین :D
یه زمانی مینوشتم برای دلم ... یه زمانی به قول یکتای عزیزم خواستم بنویسم که بگم ماهم بله ... بله که بلدیم فیلسوف بازی در آریم .. یه زمانی مینوشتم تا ثبت کنم خاطراتی که شاید این روزها دیگران در قالب یه عکس و چند جمله ی کوتاه تو صفحات اینستاشون share میکنن ... یه زمانی هم خواستم ثبت کنم خاطراتی کوتاه و فلسفی که عمق مطلبش خودم درک میکردم و حال میکردم که اینقددددر گندست که فقط خودم میفهمم ... از این نوشتن ها اینقدری گذشت که حس کردم میخوام دیگرانی باشن که نظری بدن ... دیگه از دلم نمی اومد .. از نگاه مخاطبی که نمیشناختم می اومد !! دیگه با نوشته هام انسی پیدا نکردم ... وقتی انس محبت نباش خوب دور میشی ازش ..دیگه چه فرقی میکن شی باش یا آدم یا حتی یه مداد به همراه یه کاغذ !! کلا قانون فطریِ که وقتی پای دل نباش فاصله فریاد میزن !
حالا بعد مدت ها نوشته های دوستان یه انگیزه ای شد برای بقاا ... نیتشون همین بود که بمونیم٫ بنویسیم٫ کم نیاریم این روزایی که تکراری ندارن ... روزایی که به قول یکتای عزیز شروعش با حال کردنای رمان های پریچهره و اشکهای پی در پیش بود و بعدش شد این روزها که به کمتر از مطالب گرگنده ی فیلسوفی ٫ادبی٫ سیاسی قانع نمیشیم ... اینقدر نوشتیم و کم نیاوردیم که خودمونم با نوشته هامون گنده شدیم یا حدالقل حسش داریم یا اینکه باید از دل اعتراف کرد گذر زمان ما رم زد گنده کرد !!!
صدای تیک تیک تند به تند دکمه های لپ تابُ امثال ماها درک میکنن ... اینقدری که رهگذری از پی این تیک تیک دکمه ها میپرسه ازمون ..
-چی تایپ میکنی آخ ؟؟ ..
-چقدر تند تند میزنی !!
-چرا اینقدر وسطش فکر میکنی ؟
جا دار که ما اون موقع یه لبخند هنر واره ی ژکوندی با دو تا سرفه ی روشنفکری بزنیم و در جواب بگیم :
در حال خلق یک اثریم !!
حالا چه فرقی میکن این اثر مصرمون؛ اینقدری گنده باش که بره تو یه مجله یا یه انتشاراتی برای چاپِ یه کتاب یا مورد سومش برای یه تعداد دوستای جان جانان باشد که بخونن تا یا این وسط مسطا نقدمون کنن یا یه به٫ چه چهی بزنن‌ُ بهمون حال بدن !!
اصلا نوشتن اگر مورد سومی به همراه دارِ من بیشتر باهاش عشق میکنم تا ثبت شه در مجلات و کتابهای یه کشور که سرانه ی مطالعش در حد جلبک های مغذی کنار دریاهاست ...
خلاصه که اینقدر نطق فرمودم تا بگم شاید این برگشت باش از یه دوره ی ریکاوری .... از دوستان عزیزی که انگیزه ی این برگشت شدن تشکرات فراوان را داریم ... بخصوص انگیزه های ثبت تونل زمان در سال ۱۴۰۰ که با اندک آینده نگری های نویسنده اش برای این و آنِ نویسنده های جوان حاضر و تصورات پشت بندش که موجبات شادی ما را فراهم آورد که جدا اگر بمانیم و بنویسیم در سال ۱۴۰۰ کجای این دنیا را فتح کرده ایم و یا شاید آن سال بتوانیم به مانند ننه و باباهای بزرگِ عزیزمان یه دوره همی بگیریم و در حالی که دستامون میلرزه و به زور برای هم یه لیوان چای میریزیم بخندیم به خاطرات و نوشته هایی که خودِ نویسنده یادش رفته است ولی در ذهن یک مخاطب به مانند یک اثر هنری به جا مانده است .....
اصلا خودش میشود بهانه ای برای بقا٫ زنده ماندن٫ نفس کشیدن ٫ عمیق بودن و ــــــ ٫ ـــــــــ٫ ـــــــــ ...
این جاهای خالی را برای شما عزیزی گذاشتم که در انتها به سلیقه ی خودتان پر کنین ٫ مثل بعضی از تمرینات کتابها که مینوشتن به عهده خوانندها ی ساعی !!
با تشکر از شما که چشم رنج فرمودین و با خطهای این پست ما را همراهی فرمودین ...
ما مثل کتاب ها می مانیم.
اکثر مردم فقط جلدمان را می بینند،
در این میان عده ای خلاصه ای از ما
می خوانند و افتخار میکنند که
دیگران را نقد کنند.
اما آنچه مسلم است اینکه در میان آن ها
واقعا تعداد کمی داستان اصلی ما را
می دانند.
#وودی_الن
